46A lura Maria la s'é misa a dì:
«La mé anima la canta la gloria del Signur,
47e el mé cör l'é pien de cuntentésa nel Signur, che el m'ha salvad;
48perchè l'ha vultad i ögi sü l'ümiltà de la sò serva.
Ecu, da adés in avanti tüte le generasión i me diŝaran beata,
49perchè l'ha fai robe straurdinarie dénter de mì, lü che el g’ha tüta la putensa, e che el sò num l'é sant.
50La sò miŝericordia la se destende de generasión in generasión sü quei che i g'han timur de lü.
51Lü l'ha druad tüta la forsa del sò bras, l'ha scunfundüd i pensieri ne i cöri de i süpèrbi.
52L'ha ŝbatüd giù i putenti dai troni e l'ha sulevad i mìŝeri;
53l'ha impienid de roba i afamadi e l'ha lasad i sciuri cun le man vöide.
54L'ha ütàd Israele, el sò serv,
55cun la miŝericordia che l'éva prumìs ai nosti antenadi, vers Abramo e vers la sò discendensa de lü, in eternu».
56Maria la s’èra fermada da Elisabetta presapoch trì meŝi, pö l’èra turnada indré a cà sua.