57Intant, per Elisabetta lèra rivad el mument de malàs e lha mis al mund un fiöl. 58I viŝin e i parenti, vegnüdi a savé che l Signur el ghéva dài una pröva de la sò buntà, i se cumplimentévun. 59Dopu vot dì i èrun vegnüdi per la circunciŝión del fiulin, e la vurévun ciamà Zaccaria, tame sò pàder. 60Ma la màder lha tacad a dì: «No, se ciamarà Giovanni». 61I ghan dit: «A ghé nisün tra i tò parenti che l gha chel num chì». 62E, a gesti, i ghan dumandad al pàder che num el ghéva da véghe el fiulin. 63Lü lha dumandad una tauleta e gha scrit a sura: «El sò num lé Giovanni». Tüti i sén fai meravilia. 64In chel stés mument lì la sò buca la sé dervida, la lengua la sé deŝgarbuiada e lé riesid a parlà amò; e sé mis a ringrasià el Signur. 65Tüti i viŝin i sén sentidi végn adòs un po de pagüra; e per tüta la muntagna de Giudea se parleva de quel che lèra sücès. 66E quei che i scultévun che le robe lì i a tegnévun nel sò cör e i pensévun: «Se l diventarà mai chel fiulin chì?».
E difati la man del Signur lèra sura de lü.